Intrigerend plot in Volmaakte verdwijning
‘Naam? zei hij, terwijl hij zijn pen probeerde op de rand van het inschrijfformulier.
‘Wilfred Visser,’ zei mijn vader.
‘Leeftijd?’
‘Dertien.’
‘Act?’
Mijn vader liet een korte stilte vallen. ‘Mijn zoon is goochelaar.’
‘Is dat zo?’ De man keek mij aan. Ik schudde mijn hoofd.
‘Wat ben je dan wel?’
‘Illusionist,’ zei ik duidelijk articulerend en ik keek mijn vader aan terwijl ik het woord sprak.
Wilfred Visser is de behoorlijk onsympathieke hoofdpersoon van de tweede roman van Derwent Christmas Volmaakte verdwijning. Onsympathiek, omdat hij zo ongeveer over lijken gaat om zijn doel te bereiken. Onsympathiek, omdat hij mensen rucksichtslos aan de kant zet als hij ze niet meer nodig heeft. Onsympathiek, omdat hij geen greintje gevoel in zijn donder lijkt te hebben. De stijl waarin het boek geschreven is benadrukt dat karakter van de hoofdpersoon voortdurend, want door de korte zinnen, er zit heel veel dialoog in het boek, en het minimale gebruik van beeldspraak krijgt Wilfred Visser ook geen sympathie van de lezer.
Ondanks deze gewetenloze hoofdpersoon pakt Volmaakte verdwijning je vanaf de eerste pagina’s van het boek. Want de plot is maar wat knap in elkaar gezet. Will Freedom besluit zijn assisente Paulette aan de kant te zetten. Laf als hij is, wacht hij steeds met dit slechtnieuwsbericht. Tijdens de laatste show blijkt Paulette opeens verdwenen te zijn en dan leer je meteen de echte Will Freedom kennen: een man die niet tegen zijn verlies kan en tot op het naadje uit wil zoeken waar Paulette is gebleven. Want ondanks dat hij maar wat graag van Paulette afwilde, kan hij het niet hebben dat zij er nu vandoor gegaan is. (meer…)